Day: October 14, 2021

ৰিতুমণি কলিতা জীৱনৰ যুদ্ধত হাৰি যোৱাৰ সন্ধিক্ষণহেৰুৱা নদীৰ ঘাটত বাখৰুৱা প্ৰণয়ৰসমৰ্পন । অশ্ৰুসিক্ত নয়নৰ লোতকতপাহাৰ ভৈয়ামক সাক্ষী কৰিপ্ৰেমৰ বিদায় বেলাত কেঁচা ঘা টুকুৰা হৈসাঁচ বহি ৰ’ল ৰঙা কলিজাৰ এফালত । ৰান্ধনি বেলিৰ পোহৰত উদ্ভাসিতজীৱনৰ স্বচ্ছতা হেৰাই বাকৰুদ্ধ । মণি-মুকুতা সদৃশ চকুলোবোৰ ক্ৰমাৎএখন বিশাল জলপ্ৰপাত সৃষ্টি ,চুক্তিপত্ৰ উৱলি বিলীন জলধাৰত ।নীলাম হৃদয়খনত প্ৰাপ্তিহীনতাৰ বেদনা ! সপোন কোঁৱৰৰ তেজীঘোঁৰা চেকুৰাইমহতীয়াই লৈ যোৱা প্ৰবল বালি ধুমুহাতঅপ্ৰেমৰ দলিলখন নিৰৱধি সময়ৰ লেখজোখৰ বিন্দুত উৰুৱাইবিলুপ্ত জগতৰ মাজত আৱদ্ধ । লিখিবলৈ পংক্তি অস্তিত্বহীনৰাধা-কৃষ্ণৰ দৰে আধৰুৱা প্ৰেমেকুশলহীনতাৰ পৰিধিত কন্দুৱাইবহু কথা নোকোৱাকৈ ৰৈ গ’ল । বহু উজাগৰী ৰাতি নিৰ্জনতাতজীৱনৰ স্পন্দিত সুৰৰ আহত প্ৰণয় পক্ষী । মই জড় পদাৰ্থৰ নিৰ্বাক হৈস্থিৰদৃষ্টিৰে চাও আকাশলৈ ,তৰাৰ দেশত যাব পৰা হ’লেতিৰবিৰাই হাঁহি বিলাই

আনজুমা বেগম (ববি), চাপৰ, ধুবুৰী। নীতিৰে পৰিচালিত জনজীৱন—ঘৰুৱা নীতি, শিক্ষানীতি, নৈতিক নীতি,জননীতি,কূটনীতি, সামাজিক আৰু ৰাজনীতি ইত্যাদি। ঘৰুৱা নীতিয়ে দিয়ে সংস্কৃতি,শিক্ষা নীতিয়ে বিলায় জ্ঞানৰ পোহৰ,জননীতিৰে বুজিব পাৰি জনতাৰ মনৰ খবৰ,কিন্তু কূটনীতিয়ে সকলো দিশতে দিয়ে জ্বালা আৰু যন্ত্ৰণাৰ খবৰ। নীতি অবিহনে সফল হ’ব নোৱাৰে মানৱ জীৱন;নীতি যদি হয় সঠিক আৰু শুদ্ধত,তেন্তে মানৱ জাতিৰ চিন্তা কিহৰ?আৰু নীতি যদি পৰিণত হয় দূৰ্নীতিত!মুখামুখি হ’ব লাগিব জনতাই দুৰ্বিসহ,অসহ্যকৰ জীৱনৰ গতিত। মানুহ সামাজিক জীৱ—–সেয়ে নীতিৰ প্ৰয়োজন প্ৰতিটো মূহুৰ্তত,এটা নীতিয়ে যেতিয়া সলায় পথজীৱনে বুজি পায় জীয়াই থকাৰ আচল ৰস। আমি ভাৰতীয়ই বিভিন্ন জাতি-ধৰ্ম নিৰ্বিশেষেসকলোৱে থাকো মিলি-জুলি একেলগে।নাই কোনো ভেদাভেদ, নাই কোনো হিংসাশান্তি-সমৃদ্ধিৰে ভৰা আমাৰ দেশ। থাকিম সদায় একেলগে—ঐক্য, শান্তি, সমৃদ্ধি আৰু একতাৰেভাতৃত্ববোধ বজাই ৰাখি। জনপ্ৰতিনিধিয়ে যদি সুচাৰুৰূপেপৰিচালিত কৰিব

জহিৰুল ইছলাম, গোৱালপাৰা সিহঁতে ছিঙিব খুজিছে এডাল মালা।ভিন্ন ৰঙৰ সূতাৰ সমাহাৰে যাক শোভিত কৰিছেএকাকীকত্ব তাৰ শিৰৰ ভূষণমাজত দুলি থকা সম্প্ৰীতিৰ ‘ পেণ্ডুলাম ‘খুন্দাত ত্ৰস্তমান যদিও সিহঁতেআজিও এৰা নাই তথাপি ছিগাৰ নিচা। মালা গাঁথাৰ যুদ্ধক্ষেত্ৰ এৰিসিহঁতে ব্যস্ত আছিল সুৰাৰ ৰাগীত।পশ্চিম আকাশত মাৰ যাব ধৰাঅস্তমিত সূৰ্যৰ তাম বৰণীয়া আভাতবগাৰ সৈতে কৰিছিল সহাৱস্থান।সিহঁতে বুজি উঠিছিল , – ‘ সিহঁতৰ ইতিহাস ‘কিন্তু আজিও সিহঁতৰ ভঙা নাই সুৰাৰ নিচা।সেয়ে ছিঙিব খোজে এডাল মালা। ৰাজপথৰ পৰা অন্ধকাৰ কোঠাসকলোতে আজি তেজৰ চেঁকুৰা ।সিহঁতৰ নাকত কেঁচা তেজৰ গোন্ধ বৰ ভাল লাগে ।দানৱীয়তা যেন সিহঁতৰ জীৱনৰ লক্ষ্য । আহঃ কি নিদাৰুণ কি বিভৎস !সিহঁতৰ ভৰিৰ গচকত আজি ধূসৰিত ধৰণী।কামুক ধুমুহাৰ তাণ্ডৱ নৃত্যতহৈছে বেহাল আজি কঠীয়াতলী । সিহঁতে নেজানে মালাডাল

মিনু হাজৰিকা ( গুৱাহাটী) শব্দ…!  বৰ জটিলতাৰে ভৰা এই শব্দ আৰু কঠিনতাৰে ভৰাও নহয় এই শব্দ ৷ সেয়েতো কথাতেই কয়“কথাত কটা যায়কথাত বটা পায়” ৷ এই শব্দৰ সুৰে কেতিয়াবাজীৱন অনুপম কৰে ,আৰু কেতিয়াবা দুঃসহ ৷ দুৰুহ হ’ই যায় দুৰন্ত প্ৰেমিকৰজীৱন গাথাঁ ৷ আৰু কেতিয়াবা সুৰ হৈ ৰয়গীতৰ এলানি এলানি কথা ক্ৰন্দনৰ শব্দই মাতৃৰ কলিজা কপায়সেই শব্দতেই শিশুৱেজীৱন ৰথত বলেৰে আগুৱাই ৷

অঞ্জনা উজীৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ লুইত বৰলুইত চিৰিলুইত লৌহিত্য যিয়ে নোবোলোতুমি হেনো ভাৰতমাতাৰ একমাত্ৰ পুৰুষ নদী ব্ৰহ্মাৰে পুত্ৰউত্তুংগ গিৰিৰাজ পৰ্বতৰ পৰা ওলায়ে তুমি নানা নামেৰেনানা গিৰিবালাৰ বুকুৱেদি বাগৰি আহিপ্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্যৰে বিমণ্ডিত অসম উপত্যকাৰ মাজেৰেচিৰ প্ৰৱাহমান মহাবাহু অনন্তকাল জুৰি অনন্ত বাৰিধাৰাবহন কৰি বৈ আছে মহাসিন্দুক উদ্দ্যেশি ;যুগ যুগ ধৰি মহাবাহুৰ দুয়োপাৰৰ মনোৰম শ্যামল বুকুৰক’ত সভ্যতা-সংস্কৃতি ক’ত ইতিহাসগৌৰৱৰ মধুময় কাহিনীৰ অপূৰ্ব স্মৃতিবিজড়িত আছে লুইতৰ এই বিশাল বুকুতইয়াৰ দুয়োপাৰে গঢ়ি উঠিছিল ক’ত জাতি-উপজাতিসমন্বয় আৰু সমাহাৰ প্ৰক্ৰিয়াৰে গঠন কৰিছিল অসমীয়া জাতিঅসমৰ হেজাৰ-বিজাৰ জান-জুৰি নিজৰা উপনৈৰঅজস্ৰ জলধাৰাৰে ব্ৰহ্মপুত্ৰ বুকু উপচি থাকে চিৰদিন,বৰষাৰ মৌচুমীৰ প্ৰৱল বৃষ্টিপাতৰ প্ৰচুৰ জলধাৰাৰেমহাবাহুৰ বুকু ওফন্দি দুয়োপাৰেদি যায় বাগৰিপলসুৱা কৰি যোৱা পথাৰত কৃষকেও ৰচে সপোনফলে-ফুলে শস্যৰ শ্যামলী বোলে পথাৰ ওপচি পৰেঅসমীয়া জাতিৰ প্ৰাণত আশাৰ

কাজল লতা মেধি মণিমালা ,তোমাৰ ৰক্তিম ওঁঠৰ পনিয়লমই হেতুলুকা চৰাই হৈ খুটি খুটি খাম!তুমি কেনেকৈ বাধা দিবা মোকমণিমালা… আৱতৰীয়া সামুদ্ৰিক ধুমুহা হৈউৰুৱাই নিম তোমাৰ হিয়াৰ মুধছঅাৰু উৰুৱাই নিম পছোঁৱা হৈ তোমাৰলাজৰ তৰাফুলীয়া আঁচল!তুমি কেনেকৈ বাধা দিবা মোকমণিমালা..মই যে প্ৰেম …মই যে প্ৰেম…মণিমালা! গভাইত চোৰৰ দৰেই অতি নিঃশব্দেচুৰ কৰি নিব পাৰোঁ দিন দুপৰতেবুকুৰ বৰপেৰাত সযতনে সাঁচি ৰখাতোমালোকৰ ৰঙা ৰঙা কেঁচা কলিজা!সেই প্ৰেম মণিমালা…যি প্ৰেমে শিৰত সৌন্দৰ্য্যৰ মুকুট পিন্ধিমাটিত ভৰিও নথোৱা গাভৰুবোৰৰ দেহতো পিন্ধাই দিয়েদুখৰ শতছিন্ন পোছাক আৰু ডিঙিতকাঁইটীয়া কেকটাছৰ মালা! সেই প্ৰেম মণিমালাযি প্ৰেমে কোনো পাহোঁৱাল ডেকাৰশিলৰ দৰে কঠিনতম হৃদয়োনিমিষতে মমৰ দৰে গলাই দুচকুত আঁকি দিব পাৰে অশ্ৰুফুলৰ মালা! মই প্ৰেম মণিমালা …মোৰ প্ৰেমৰ জুইত কলিজাবোৰ তোমালোকৰ ডেই যোৱাকৈ সেকিনিজ হাতেই

চিন্ময় ডেকা, টংলা তুমিয়েই মোৰসৃষ্টিৰ এনাজৰীৰজন্মদাত্রী মাতৃ।।দুবাহুত, মনৰ নিজানতআছে, অযুত আন্তৰিকতাৰ,উষ্ম ভাৱাপন্ন শলিতাৰ আবেগ খনি।নাজানোঁ আই!তোমাৰ সুখে, আজি মন মোৰ উতনুৱাকৰে’হি মোৰ হৃদয়ত মতলীয়া।সংগোপনে হিয়া-ঢাঁকুৰী জাতিষ্কাৰ এই জগত খনিতুমি থাকিবা সদায়!মোৰ হৃদয়ৰ গোপন কলিজাতজীৱনৰ অন্তিমটো ক্ষণলৈ,উচ্চা-আকাংক্ষাৰ মনোবৃত্তিৰ প্ৰেৰণা দিবলৈ।।থাকিবা সদায়, শেঁতা পৰা মোৰ কোমল কলিজাতবিপদত একোটি মৰম, সঁহাৰি দিবলৈ,তোমাৰ অভাজনক, তুমি মৰমৰ আই।।তোমাৰ মৰম, আকলুৱা নিবিড় সময়বোৰমোৰ দুবাহুত সঞ্চিত আজি!পাহৰণিৰ গৰ্ভত ম্লান পৰিবলৈ নিদিওঁ কাহিনী;মোৰ মৰমৰ জন্মদাত্রী আই।ইহ:লোকত থাকিবা মোক সদায় জীৱনত প্ৰেৰণা যোগায়।। দূৰভাষ:-৬০০২৬৬৬৫৯৩

দুলাল বৰা জগত সৃষ্টিৰ অভিধান খনীত নথকা এটি যান্ত্ৰনাকাতঁৰ শব্দ হ,ল বৃদ্ধাশ্ৰম।শুনিলে দেহ মন জিঁকাৰীউঠা কি যে এক অদ্ভুত শব্দ। একৈশ শতিকাৰ জগতৰবৰদানত ইয়াৰ জন্ম লগন।এই আশ্ৰমৰ সৃষ্টি কৰতা জন হ,ল আজিৰ যুগৰজ্ঞানী তপস্যি নাগৰিক সমাজ। ন মাহ দহ দিন অতিকষ্ট কৰি আমাক এইজগতৰ বিনন্দীয়া পোহৰচাৱলৈ দি আৰু অতিআলফুলে ডাঙৰ কৰিপঢ়া-শুনাই জগততসভ‍্য মানুহ ৰূপে গঢ়দিয়া জন্মদায়িনী পিতৃ-মাতৃয়ে জীৱনৰবিয়লী বেলা নিজসন্তান ৰ পৰা অলপ মৰম বিছাৰে ঔচিত‍্যৰে,বিনিময়ত একো নিবিচাৰে। কিন্তু……আজিৰ সভ‍্য জ্ঞানী সন্তানেএইবোৰক কিয় বোজা বুলি ভাবে?আৰু কিয় সৃষ্টি কৰে বাৰুএই বৃদ্ধাশ্ৰম নামকলংকিত শব্দটিৰকিয় বাৰু এনে কৰে!কিয়? এই কদৰ্য্যময় পৰিবেশৰসৃষ্টি কৰি ভাল পায় ন এই জ্ঞানী সৱে।কিন্তুসিহঁতে যে গমকে নাপায়সিহঁতেই জন্ম দিয়াসেই বিষাক্ত সাপ ডালেযে এদিন সিহঁতকো গিলিব উদয় পূৰাই। “হে”মোৰ

মঞ্জুলা বড়া  সোনাৰুৰ হালধীয়া ফুলেমোৰ কলিজা দহে ৷এই দহনত তোমালৈ থকামৰমবোৰ ছাই হৈ আকাশলৈ উৰে ৷তোমাৰ ক্ষন্তেকীয়া মৰমেআজীৱন কন্দুৱাব পাৰে ৷তুমিতু নাজানা, নেদেখাঅশ্ৰুশিক্ত নয়নৰ পাহি ৷য’ত থাকে গোপনে লুকাইবৈ যোৱা প্ৰেমৰ সমাধি ৷আছে মাথো আজি এইসমাধিত বহু কিবাকিবি ৷আউজি কিজানিবা পাওঁতোমাৰ সুবাস বিছাৰি ৷পাৰা যদি আহিবাজীৱনৰ ৰঙাবেলিঅস্ত যোৱাৰ ক্ষণত ,সোঁৱৰাম দুয়োয়েপ্ৰেমৰ বেলিটোৰ উদয়ৰলুকাভাকুবোৰৰ কথা ৷হালধীয়া সোনাৰুৰ ফুললৈচাই চাই পাতিছিলো কত যে প্ৰেমময় কথা ৷সেয়ে আজি সোনাৰুৰহালধীয়া ফুলে কিনো কয়নুবুজো একোকে ৷ ,ডিগবৈ , টিপাম ৰ’ড, তিনিচুকীয়া ৷

ৰাবিয়া বেগম উৰণীয়া পখি তুমিউৰিয়েই থাকিবাউৰি উৰি জগত জিনিবাউৰণীয়া পখিলাক জানোউৰুঙা সজাত বন্ধী কৰি ৰাখিব পাৰিউন্মাদপ্ৰায় হৈ পৰিব হয়তোউচ্ছিষ্ট কৰিবই যিহেতুকে এদিন মোকউমাল মৰমৰ‌ সোৱাদ যাচিনো কি লাভউন্নতমনা ভাৱনাৰে গঢ়িম নিজকেউল্লেখযোগ্য কামতে সময় বিলীন কৰিমউপদেশ নহয়… আৰ্হি হোৱাৰ প্ৰচেষ্টাতেউপমাৰ গিৰী নেওচিমউশাহ-নিশাহতে বজাম মাথোঁ সততাৰ ডংকাউপায় ইয়েই সিপুৰীৰ প্ৰাধান্যতাৰ বাবেউঃ!! মানুহে যদি বুজিলেহেতেন মোৰ দৰেইউৎকট কল্পনাক মচি দিলেহেতেন।উচ্চ সম্পদৰ পাহাৰ সজোৱাৰ বাবেউৎকন্ঠিত নহ’লহেতেন।উক্তি বোৰ যিমানেই সৎ নহওঁকউলংঘা কৰা লোকৰ অভাৱ নাইউৎকলিত চিন্তাৰ অৱসান ঘটাইউৎকৃষ্ট চিন্তাৰে জীৱন গঢ়া সমীচীন পথউকিয়াবৰ আগতেই মৃত্যুৰ দূতেউৎখাত কৰোঁ সমস্তউগ্ৰতা। মৰিগাঁও আইন মহাবিদ্যালয় (বগৰী তলা)